Dit boek bundelt de columns die schrijver, acteur en programmamaker Herman Koch de afgelopen vier jaar schreef voor het vrouwentijdschrift esta. Koch construeert zijn columns volgens de regels van de kunst. Hij formuleert een ietwat gechargeerde mening (waarbij vaak een zwart-wittegenstelling wordt uitgespeeld), vertelt, emotioneert en dit alles binnen de gelimiteerde ruimte van circa 650 woorden.
Zoals het een goede column betaamt, vertrekt Koch van alledaagse gebeurtenissen die hij vervolgens van een kritische bespiegeling voorziet. Voorbeelden van zulke petites histoires zijn: dineren in een restaurant, een voetbalwedstrijd bijwonen, op vakantie gaan, een nieuwe auto kopen... Tot de beste columns behoren onder andere 'Finland' (over de bezinnende reis die hij als negentienjarige naar dat land maakte) en het ontroerende 'Familieomstandigheden' (over zijn dementerende schoonvader die blij uitroept dat Herman er is). In de columns worden een aantal gevestigde waarden op de helling gezet en spot Koch meermaals met het snobistische denken van de intellectuele elite. Zo stelt hij in 'Muts' dat materiële zaken wel degelijk mensen gelukkig kunnen maken.
Het liefst schrijft Koch over zijn (schoon)familie, vrienden en kennissen. Vooral zijn eigen gezinssituatie ? hij is getrouwd met een Spaanse, samen hebben ze een tienerzoon ? speelt een prominente rol. In de column 'De ideale schoonzoon' vertelt Koch bijvoorbeeld hoe hij als buitenlander gaandeweg in de smaak viel bij zijn Spaanse schoonmoeder. Het vergelijken van Nederlandse en Spaanse gebruiken is trouwens een terugkerend motief in de bundel. Dat leidt geregeld tot humoristische stukken, maar eveneens tot een serieuze reeks van drie columns over hoe onverantwoord een thuisbevalling in Nederland is.
Kochs columns zijn lichtvoetig, maar gaan tegelijkertijd ook een stap verder, doordat hij zijn mens- en wereldbeeld beschrijft en vertelt op welke manier hij geluk nastreeft. Die persoonlijke levenshouding kan het best omschreven worden als een mengeling van epicurisme en je-m'en-foutisme. De column 'Wachten' is daar een mooie illustratie van. Wanneer hij zijn vrouw van de luchthaven moet afhalen, zorgt Koch ervoor dat hij ruim op voorhand arriveert. In tegenstelling tot de meeste mensen deert de tijd die hij moet doden hem helemaal niet. Integendeel, het wachten mondt bij Koch uit in een sublieme, transcendentale ervaring: 'Ik doe eigenlijk helemaal niets. Ik val samen met mezelf, om het mooi te zeggen. Met mezelf en het wachten'.
De ideale schoonzoon is vlot leesbaar en ? zowel wat de inhoud als de stijl betreft ? zeker de moeite waard. Hoewel Kochs literaire aspiraties occasioneel naar de oppervlakte komen, hebben zijn columns niet de pretentie om grote literatuur voort te brengen. Ze zijn eerder als vermakelijk tussendoortje bedoeld. Dat Koch zelf plezier beleefd heeft tijdens het schrijven, spat van de columns. [Glen Fobelets] Verberg tekst

Romancier en televisiemaker Herman Koch (1953), bekend van Jiskefet en boeken als "Red ons, Maria Montanelli", "Odessa Star" en "Het diner", bundelde zijn beste columns uit het vrouwenblad Esta. De columnist presenteert zich als iemand die de gewone dingen op een aparte manier bekijkt en bijzondere dingen gewoon maakt. Geen mooischrijverij of quasi diepzinnigheid, maar wel een plezierige dwarsheid waarmee Koch de lezer en zichzelf een spiegel voorhoudt. Met humor en in een bijna bedaarde stijl vertelt hij over zijn Spaanse vrouw en schoonfamilie, zijn opgroeiende zoon, over schrijven, reizen en verblijven in het buitenland, over eten (vaak) en over voetbal en motorrijden. Dit alles gebeurt op een manier die het de lezer moeilijk maakt te stoppen met lezen. Koch zoekt niet naar stilistische hoogstandjes, maar naar herkenbaarheid en cabareteske scherpte. Paperback, vrij kleine druk.