Korte geschiedenis van het bedrog bundelt 37 kortverhalen die Koch de afgelopen drie decennia bij elkaar heeft geschreven. In het openingsverhaal vertelt de auteur over zijn fascinatie voor de schemerzone tussen waarheid en leugen. Hij beschrijft enkele cruciale momenten uit zijn leven waarop hij ontdekte dat de waarheid soms zo onwaarschijnlijk is dat niemand ze gelooft, terwijl sommige leugens geen greintje achterdocht opwekken. Om dit fenomeen te bestuderen gaat Koch allerlei experimentjes uitvoeren, zowel in het echte leven als in zijn schrijfsels. De resultaten doen je lachen en nadenken. Tegelijkertijd besef je maar al te goed dat Koch je meesterlijk in de tang neemt: hij vertelt zogezegd over zijn eigen ervaringen met waarheid en leugen, maar je kan onmogelijk achterhalen wat ervan waar is en wat niet. En reken maar dat hij daarvan geniet. Je bent ook meteen gewaarschuwd voor de rest van de bundel. Veel van de verhalen lijken in meerdere of mindere mate autobiografisch, maar telkens opnieuw zal je je afvragen waar de waarheid stopt en het verzinsel begint. En dat is natuurlijk precies het effect dat Koch beoogt.
Op stilistisch vlak doorzwemt Koch heel wat watertjes. Sommige dingen werken, andere minder, bijvoorbeeld wanneer Koch te veel probeert te experimenteren. Zo hebben ‘Verzorgde reis’ en ‘Aan de grens’ iets weg van een schoolse creatieve opdracht: schrijf eens een verhaal dat opgesteld is als reisbrochure, schrijf eens een verhaal dat opgebouwd is uit beschrijvingen van vakantiefoto’s. Niet alleen komen deze verhaaltjes nogal gekunsteld over, ze tonen ook dat sommige ideeën vooral in theorie mooi zijn, maar in de praktijk veel minder. Verder heeft Koch weleens de neiging te veel uit te leggen. Zo belt in ‘Geen agenda’ het hoofdpersonage met een jonge vrouw die maar blijft herhalen dat alles goed gaat met haar: 'alsof zij niet mij maar in de eerste plaats zichzelf diende te overtuigen.' Het lijkt wel of Koch er niet helemaal op vertrouwt dat de lezer zijn deel van het werk ook wel zal doen. Op andere momenten vindt hij dan weer precies de juiste toon en staat er geen woord te veel of te weinig. Vaak zijn de verhalen net dan het grappigst, zoals in ‘Droge Sandra’, een van de beste uit de bundel.
Korte geschiedenis van het bedrog gaat vaak over alledaagse dingen, waarbij een vleugje mysterie nooit veraf is. Sterker nog, vaak maakt Koch net in de meest alledaagse dingen iets voelbaar van het onbevattelijke van het leven. In ‘Geen agenda’ beschrijft hij met veel oog voor detail hoe een zak boterhammen, een pot pindakaas, een pakje margarine en een mes op een tafel liggen: 'De zak boterhammen was daar door iemand neergelegd, het zal wel nooit meer te achterhalen zijn door wie.' Het heeft iets heel echts, zelfs iets ontroerends. Waargebeurd of niet, authentieker worden verhalen niet.  [Johanna Cassiers] Verberg tekst

Alle verhalen van Herman Koch van 1985 tot en met 2011, min of meer thematisch gepresenteerd. De eerste afdeling heet ‘Het liegen van de waarheid’, waarbij in het titelverhaal (al dan niet schatplichtig aan Multatuli) waarheid en leugen zich met elkaar verstaan en de verhouding tussen werkelijkheid en aangepaste waarheid wordt geproefd. Behartenswaardig voor de duiding van autobiografische verhalen over de jeugd (terugkerend is de vader die het gezin heeft verlaten voor een jonge vriendin) en de verhalen over een succesvol schrijver. Er zijn ook fictievere verhalen die zich afspelen in grenssituaties; verhalen ook met een thriller-element. Er zijn verhalen over vaderschap, Barcelona, over verloren liefde. Er zijn bekentenisverhalen uit Propria Cures en er zijn voetbalverhalen. Deze bundeling geeft een overzicht van Herman Koch als schrijver over bijna drie decennia. Ook voor zijn succesromans toont hij zich een zorgvuldig schrijver. Soms is Kochs werk wat glad; soms is er ingehouden boosaardigheid, ook is er vaak een prettige melancholie. Normale druk. Verberg tekst